Така
е просто, че прозира
в очите
на небето, в тишината,
във думите,
които не намирам…
Пределно
просто. Като голотата.
И
все по-малко искам да участвам
във сблъсъка
на думите, да чувствам
невидимия
грохот на душата,
където
дъждовете ме напускат.
Да,
толкова е просто, но когато
Луната
се превръща в полумесец
се влюбвам
пак. Отново.Непонятно,
но все
във теб. Защо ли? Все във тебе.
0 коментара:
Публикуване на коментар